yazılanları yakmak

yazdıklarından, bir yerde hislerinden kaçmak için yapılan eylemdir. korkak insan işidir fakat çok zevkli bunu da biliyorum. son 6 aya kadar yazdıklarımın tamamına yakınını yakan bir insan olarak söylüyorum: yapmayın, güzel oluyor, rahatlatıyor belki ama ilerde o yazıları bulursanız çok mutlu ediyor bee

düz bir yazı şeklinde yazdıklarımı yakmam. yani kompozisyon tarzı denemedir, hikayedir filan. fakat günlüğümü yakarım. gerçi onu yaktıktan bir kaç yıl sonra acaba yakmasa mıydım, diye de düşünmüştüm de, günlük açısından yakmak iyi olabiliyor. mesela şu anki yazdığımı da yakıcam. çünkü niye yakmayayım.

yakıyorsam bir sebebi var

koca bir defter yaktım iyi ki de yaktım

i̇çındekileri ne ben göreyim artık ne de bir başkası bulup okusun yok olsun bu dünyadan sanki hiç var olmamış gibi sanki her harfini ben yazmamışım gibi

(bkz: endülüs emevi kütüphanesi) (bkz: serbest çağrışım) gece gece kederlendim yine. yakılmasaydı bilim ne seviyede olurdu acaba?